Á 17. öld fóru evrópskir landkönnuðir að kortleggja strendur suður-ameríku og afríku og þegar þeir voru búnir þá tóku þeir eftir því að strendur þessara heimsálfa pössuðu ótrúlega vel saman. Það var eins og þessar tvær heimsálfur hefðu verið ein heimsálfa sem hafði rifnað í sundur. Í gegn um jarðsöguna hefur sjávarmál ekki verið alltaf það sama og það vissu vísindamenn og þess vegna fóru þeir að rannsaka strandlínurnar í 1000 metra dýpi og komust þeir að því að strandlínurnar pössuðu þá fullkomlega.
Síðan var það 1912 sem Alfred Wegener setti fram kenningu sem útskýrði, hvers vegna strandlínurnar pössuðu svona vel. Hann sagði að meginlöndin flytu á undirlagi sínu og gætu þess vegna flust úr stað. Hann sagði að meginlöndin hefðu verið ein heild fyrir um 200 milljón árum síðan sem kallast pangea. Síðan hefði pangea brotnað upp, fyrst í tvennt, lárasía (norðurhlutinn) og gondvanaland (syðri hlutinn). Síðan hefðu þessar heimsálfur brotnað upp í marga parta þangað til núverandi landaskipan var náð.
Síðan var það 1912 sem Alfred Wegener setti fram kenningu sem útskýrði, hvers vegna strandlínurnar pössuðu svona vel. Hann sagði að meginlöndin flytu á undirlagi sínu og gætu þess vegna flust úr stað. Hann sagði að meginlöndin hefðu verið ein heild fyrir um 200 milljón árum síðan sem kallast pangea. Síðan hefði pangea brotnað upp, fyrst í tvennt, lárasía (norðurhlutinn) og gondvanaland (syðri hlutinn). Síðan hefðu þessar heimsálfur brotnað upp í marga parta þangað til núverandi landaskipan var náð.